Ο μικρός οδηγός έχει γράψει στο βράχο
με ασβέστη "φεγγάρι θάλασσα ξηρά".
Τα νερά μέσ' στη σιωπή θαλάσσια -
έτυχε να περάσω μ'ένα τριαντάφυλλο στα δάχτυλά μου...
Πάντα θ' ακούω αυτή τη μουσική, εψιθύρισα,
πάντα στο τέλος ο θρίαμβος της ψυχής μου.
Δεν έχω σώμα είμαι η γυμνότητα
φεγγάρι μου
πόσες ακόμη μέρες επίγειες
χρόνια με λίγο-λίγο θάνατο.
Έχω ταπεινωμένο σώμα
φεγγάρι μου
...................................................................................
(ΜΕΝΟΥΣΑ ΠΟΛΙΣ, Ποιήματα 1961)
Δεν ξέρω γιατί αποθήκευσα αυτήν ιδιαίτερα τη φωτογραφία του ποιητή και κάθε φορά που την κοιτάζω μου φέρνει στο μυαλό την "Άκρα ταπείνωση". Ημιυπόγειο, με κάποιον αδιάφορο περαστικό, σκηνικό απόλυτα λιτό, όσο λιτή είναι η έκφραση του προσώπου και το ταπεινωμένο σώμα.
Ανάμεσα στους καλεσμένους της μουσικής εκδήλωσης με τίτλο "Χίλια Σκαλιά", όσα αυτά του Παλαμηδιού, σε μελοποιημένα ποιήματα του Ν.Καρούζου από τον Μιχάλη Πρεπόνη και τους μουσικούς του... σκεφτόμουν πως επιστρέφοντας στο σπίτι θα κοίταζα πάλι την ίδια φωτογραφία.
Μόνο που χθες είχα την τύχη να χαζέψω μπροστά από την προτομή του ποιητή το φεγγάρι πάνω από το φωταγωγημένο Παλαμήδι. Ένιωσα κάπως.... σώμα ταπεινωμένο μπροστά σε τούτη τη μεγαλοπρέπεια και τη ματιά του ποιητή απάνω μου.
ΠΗΓΗ: Georgios Kondis, facebook
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ' αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.