Στον Άγιο Παντελεήμονα...

Σήμερα Παρασκευή 27 Ιουλίου, εορτάζει το ξωκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα στη Δαλαμανάρα.

Αυτό το ξωκλήσι, που βρίσκεται λίγα μέτρα από την παραλιακή οδό Νέας Κίου - Ναυπλίου, νομίζω πως εμείς οι Κιώτες πάντα το θεωρούσαμε λίγο... δικό μας! Αν και διοικητικά ανήκε στην Κοινότητα Δαλαμανάρας (που σήμερα ανήκει κι αυτή στο Δήμο Άργους - Μυκηνών), η... σχέση μας μαζί του ήταν πάντα πολύ δεμένη... Ίσως "έφταιγε" γι’ αυτό, η ύπαρξη ενός παρόμοιου εξωκλησιού στην περιοχή της Κίου της Μικράς Ασίας που... κινητοποιούσε τη μνήμη της φυλής!

Θυμάμαι λοιπόν, απ' όταν ήμουν παιδάκι, κάθε παραμονή του Αγίου Παντελεήμονα, η παραλιακή οδός να γεμίζει από κόσμο που πήγαινε με τα πόδια να προσκυνήσει και να βάλει το κεράκι του στον Άγιο. Άλλωστε η απόσταση από τη Νέα Κίο είναι μικρή (ενώ από τη Δαλαμανάρα για να πας στο εκκλησάκι χρειάζεσαι αυτοκίνητο). Τότε τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λιγότερα κι έβλεπες στο δρόμο ολόκληρες οικογένειες ντυμένες με τα "καλά" τους να πηγαίνουν περπατώντας και ν' ανταλλάσσουν χαιρετισμούς κι ευχές με γνωστούς και γείτονες που είχαν πάει νωρίτερα να βάλουν το κερί τους κι επέστρεφαν...

Για τα παιδιά ήταν σίγουρα πανηγύρι... Με όλη τη σημασία της λέξης... Καταρχήν ήταν η βόλτα στην παραλιακή που γινόταν μόνο αυτή τη συγκεκριμένη μέρα του χρόνου... Κι ύστερα ήταν τα καροτσάκια με τα λογής - λογής πράγματα από τα οποία κάτι θα διαλέγαμε για να μας αγοράσουν οι γονείς μας... Άσε που μπορεί στο τέλος της βραδιάς να τρώγαμε και σουβλάκια, κάτι που εκείνη την εποχή δεν το κάναμε συχνά...

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο... Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον πάνε περπατώντας. Οι περισσότεροι πάνε με τα αυτοκίνητα, παρκάρουν στην παραλία, ίσως να λένε και μερικά μπινελίκια αν δεν βρίσκουν μέρος να παρκάρουν κοντά στο εκκλησάκι, στριμώχνονται για ν' ανάψουν το κερί τους, υποφέρουν από τη ζέστη μέσα στην πολυκοσμία, αλλά φεύγουν ευχαριστημένοι επειδή έβγαλαν και φέτος την ...υποχρέωση...

Ο άγιος Παντελεήμονας πάντως όσο κι αν αλλάξουν οι συνθήκες, θα είναι πάντα για μας τους Κιώτες ένας τόπος προσκυνήματος...


Αναστασία Χαβιαρά