Εισήγηση Δημήτρη Κρανιά στην πολιτική επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας

Στον τόπο μας την τελευταία τριετία ζούμε το μεγαλείο των αντιφάσεων. Τα όχι που γίνονται ‘yes sir’,τους φόρους που καταργούνται αλλά στο τέλος διπλασιάζονται, τις συντάξεις που δε θα μειωθούν το 2019 αλλά η μείωσή τους ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2018 (όσοι έχουν συνταξιούχους συγγενείς το γνωρίζουν), τον κατώτατο μισθό των 751 ευρώ που έγινε μερική απασχόληση των 300 ευρώ και την ανάπτυξη που περιμένει υπομονετικά στο σταθμό αλλά το τραίνο δεν έρχεται.

Ο φόβος της κυβέρνησης να συναντηθεί με την πραγματική οικονομία είναι η ουσιαστική αιτία που δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτα αξιόπιστα, σήμερα. Η έλλειψη ιδεολογικής βάσης αλλά και κουλτούρας για την ανάπτυξη την έχουν οδηγήσει σε αδυναμία κατανόησης του τι χρειάζεται η χώρα.

Το ερώτημα που καλούμαστε εμείς να απαντήσουμε είναι να προσδιορίσουμε ποιες είναι οι δραστηριότητες , που οδηγούν σε αυτόν το δρόμο τα χρόνια του διαρκούς μνημονίου και πως θα φτάσει το μήνυμα στον παραλήπτη, δηλαδή την κοινωνία, τόσο από την πλευρά του δημιουργού, όσο και από την πλευρά του καταναλωτή. Πως δηλαδή θα έχουν όλοι το δικό τους μερίδιο από τα κέρδη μιας πραγματικής πορείας προόδου.

Εκτίμησή μου είναι ότι όλα πρέπει να ξεκινήσουν από το Α. Η μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση δεν μπορεί να αφορά μόνο στην ποσοτική μετακίνηση υπαλλήλων αλλά στην ποιοτική αξιοποίηση των κατάλληλων ανθρώπων σε ανάλογες θέσεις. Θα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για παράδειγμα να έχει ένας αρμόδιος υπάλληλος τη γνώση να ενημερώσει έναν παραγωγό για τις διαφορές στη διαδικασία παραγωγής και τις ιδιότητες ενός βιολογικού προΪόντος από ένα άλλο. Και αν σήμερα δεν έχει τις γνώσεις θα είναι εξ ίσου σημαντική η δυνατότητα πρόσβασης στην απόκτησή τους.

Η πρώτη και ουσιαστική ανάπτυξη έρχεται από τον τόπο του καθενός μας. Ακόμη λείπει στη χώρα μας η συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της. Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν ότι στην ακριτική Αλεξανδρούπολη υπάρχει Ελληνική εταιρεία που δημιουργεί, κατασκευάζει και προμηθεύει με φώτα τις μεγαλύτερες των αυτοκινήτων παγκοσμίως. Δεν ξέρω πόσοι έχουν σκεφτεί ότι η ανάδειξη των τοπικών προΪόντων είναι εργαλείο και μπορεί να λειτουργήσει συναγωνιστικά με τις γειτονικές περιοχές. Κλασσικό παράδειγμα τα σημεία πώλησης γάλακτος από Θεσσαλούς παραγωγούς, που πλέον συνεργάζονται και με γαλακτοπαραγωγούς της Λαμίας, ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει με το ‘πρόβειο’ της Αργολίδας και παραγωγούς από την Αρκαδία. Η στήριξη της τοπικής οικονομίας αφορά την ανάπτυξη όλης της χώρας. Η αξιοποίηση υπαρχουσών και σχολαζουσών δομών θα εξοικονομήσει χρήματα και θα επαναδραστηριοποιήσει ένα ανθρώπινο δυναμικό που βρίσκεται ουσιαστικά σε ‘αργία’. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα το εργοστάσιο της «ΡΕΑ» στην Αργολίδα, που εδώ και χρόνια φαντάζει μόνο ως στάση τοπικού λεωφορείου «στροφή Ρέας» στο δρόμο Άργους-Ναυπλίου, για να μην μιλήσουμε για το πρώτο ‘ΞΕΝΙΑ’ που έχει παραμείνει κτίριο-φάντασμα, ενώ πέραν της τόνωσης της τοπικής οικονομίας θα παρήγαγε θέσεις εργασίας αφού έχει ήδη παραχωρηθεί σε ιδιώτη.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να εμπλουτίσει τη δική της προσέγγιση με ιδιαίτερες αναφορές στις τοπικές κοινωνίες εισάγοντας ολιστική θεώρηση στο ζήτημα της ανάπτυξης. Για παράδειγμα το φράγμα του Αναβάλου στην Αργολίδα αντιμετωπίζεται απλά σαν ένα εγγειοβελτιωτικό έργο και μετράμε εδώ και πενήντα χρόνια χιλιόμετρα αγωγού που δεν τελειώνουν ποτέ. Θα μπορούσε όμως να ενταχθεί στο τουριστικό οικοσύστημα του νομού ακόμη και λόγω της μακροχρόνιας καθυστέρησής του.

Κλείνοντας θέλω να επισημάνω ότι λέγοντας ανάπτυξη για μας δεν μπορεί να είναι μόνον η αναζήτηση ξένων μεγάλων επενδύσεων αλλά η αναζήτηση άλλων μηχανισμών παραγωγής πλούτου, που θα είναι άμεσα ορατοί και αντιληπτοί στους πολίτες και το εισόδημά τους.

Δημήτρης Η. Κρανιάς

Μέλος  Π.Ε. Νέας Δημοκρατίας