Είδα χτες τις "Εκκλησιάζουσες" από τη θεατρική ομάδα του Μορφωτικού Συλλόγου Νέας Κίου στον Πελαργό. Μια εξαιρετική παράσταση! Ένα ξεχωριστό αντάμωμα του καθηγητή Γιάννη Λεοντάρη, με μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, που φέτος κλείνει τα 40! Συνομήλικη του ίδιου του Συλλόγου!
Διαβάζοντας το πρόγραμμα (θαυμάσιο κι αυτό) στάθηκα σε δυο σημεία, στο "1978-2018" και στο "Από τις Θεσμοφοριάζουσες στις Εκκλησιάζουσες". Και αυτόματα, αναπόφευκτα, ήρθαν οι αναμνήσεις. Για δες, είπα, ο Σύλλογος έγινε 40 χρόνων. Και η Ν.Κίος μόλις πέρσι έκλεισε τα 90...
Είναι πράγματι εντυπωσιακό. Στα μισά σχεδόν χρόνια της η Ν.Κίος, πορεύεται μαζί με τον Μορφωτικό Σύλλογό της!!! Ποιος το περίμενε, όταν το 1978, σχεδόν αμούστακα παιδιά, στήναμε το Σύλλογο, να τον βλέπουμε σήμερα να συνεχίζει, ενώ εμείς έχουμε ήδη ασπρίσει.
Να βλέπω τη Σμαρώ, σήμερα γιαγιά με μια εγγονούλα και να την θυμάμαι τότε, μικρο δωδεκάχρονο να τρέχει ξωπίσω μου, συνεπαρμένη από την "τρέλα" του μεγάλου αδελφού. Και σήμερα ακόμη να την βλέπω να παίζει στο θέατρο!! Και μαζί της η Εύα κι ο Γιάννης... Κι από κοντά το νέο αίμα, η Πένυ, η Μυρτώ, η Παρασκευούλα (α ρε Χριστίνα, πόσο θα χαίρεσαι από εκεί που μας βλέπεις...) και οι φίλοι μας εκτός Ν.Κίου, που μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε. Γιατί ο πολιτισμός και η πολιτιστική δημιουργία, πάντα ενώνουν και αποτελούν την πλέον "διεθνιστική" διαδικασία.
1978-2018... Πώς πέρασαν τα χρόνια... Θυμάμαι τον Γιάννη παιδάκι, στις Θεσμοφοριάζουσες, υπηρέτη του Αγάθωνα (Δημ. Ζωγράφος), όταν τον τσουρούφλισε ο αυτοσχέδιος πυρσός και τον πέταξε με δύναμη κάτω από την εξέδρα, κι εμένα να παθαίνω "εγκεφαλικά"...
Θυμάμαι τη Ντίνα στην "Ιφιγένεια" να φοβάται (όπως ήταν λογικό) να ανεβεί στην παλέτα του κλαρκ που είχαμε δανειστεί από τον Πελαργό, για να εμφανιστεί ως "από μηχανής θεά". Κι εγώ να την πιέζω, θεωρώντας εντελώς παράλογο τον φόβο της...Τελικά το έκανε, το "θηρίο" και ήταν τότε παιδούλα!!...
Θυμάμαι τις βροχές που δεν μας άφηναν να παίξουμε την Ιφιγένεια και τη Χριστίνα μαζί με τις άλλες γυναίκες να ράβουν "εν μια νυκτί" κάτι πελώριες λευκές "κουκούλες" για να προστατέψουν το σκηνικό...
Και τη Σμαρώ στη Χαιρώνεια, να τρέμουν τα πόδια της, όταν έμαθε ότι στο αρχαίο θέατρο που θα έπαιζε, πριν λίγες μέρες είχε παίξει ο Μάνος Κατράκης....
Θυμάμαι και τα δύσκολα, τα πικρά, τα ζόρικα... Αλλά για ένα είμαι σίγουρος: ΝΑΙ, ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!
1978-2018... Πώς πέρασαν τα χρόνια....
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ' αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.