Γιατί είναι σημαντικό;
Την αδικία της μάνας αυτής κ όπως κ άλλες μάνες κ γενικά οικογένειες που έχουν τα ίδια θέματα κ που δυστυχώς το ΚΡΑΤΟΣ είναι απόν. Το συγκεκριμένο ψήφισμα αφορά την μητέρα Κυρ. Καίτη Παπανικολάου‐Μπουτσιάνη
Χθες κατέθεσα τά χαρτιά για να περάσει η ανήλικη κόρη μου επιτροπή.. αυτή την φορά ζήτησα να αλλάξουμε επιτροπή... γιατί απελπιστικά τόσα χρόνια τώρα με 95 αναπηρία ..χρηζει ετερου προσώπου μη αναστρέψιμη κατάσταση ανίκανη για βιοποριστικό επάγγελμα έφ όρου ζωής Κ δικαστική απόφαση ότι δικαιούται το εξωιδρυματικο με απαντήση από τόν εφκα ότι είναι στην κρίση του γιατρού αν θά το πάρει... ήθελα να ήξερα πως εσείς τίς επιτροπής μέσα σε πέντε λεπτά που διαρκεί μία εξέταση βγάζετε απόφαση.... έχετε σκεφτεί ποτέ πώς είναι η ζωή μας; Πως είναι η ζωή του παιδιού που είναι αναγκασμενο να περνά όλο τού τό χρόνο σχεδόν στο κρεβάτι στην καρέκλα ή μέσα στα νοσοκομεία για πάντα;; Που δεν έχει φίλους που δεν μπορεί να παίξει να κάνει ποδήλατο να ερωτευτεί μεγαλώνοντας να μας κάνει γιαγιά και παππού;;να ζεις ψεύτικες γιορτές;να μην μπορείς να το πας μία απλή εκδρομή στην θάλασσα στο χιόνι; να να να..Πως είναι να μην ξέρεις πως θα ξημερώσει μέρα και πού; πως είναι να ζεις Με ένα τετράχρονο συνεχώς στο σπίτι και ας είναι 14 ; πως είναι να μην μπορεί να μείνει μόνο ούτε στιγμή;να το ταιζεις να το πλένεις να το ντύνεις να παίζεις μαζί του γιατί δεν έχει παρέα...να χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο από τόν πόνο και να λέει κοφτό; να ουρλιάζει όταν έχει περίοδο και δεν μπορεί να το καταλάβει και να μην μπορείς να το εξηγήσεις; να παθαίνει δέκα κρίσης και να δίνεις επιστατους για να σταματήσουν και να είναι σαν φυτό όλη μέρα; να κοιμάσαι με το ένα μάτι γιατι πρέπει να έχεις το άλλο ανοιχτό μήπως και πάθει κρίση επιληψίας στον ύπνο της;και πάντα μαζί με το παιδί.. έχω να κοιμηθώ με των άντρα μου πάνω από δέκα χρόνια και άλλα τόσα έχω να κάνω μπάνιο μόνη μου χωρίς τη μικρή..να είσαι στην δουλειά και να τρέμει η ψυχή σου μην χτυπήσει το τηλέφωνο και να τρέχεις σα τρελός να γυρίσεις σπίτι για να τρέξεις το παιδί στο νοσοκομείο με κίνδυνο να τρακάρεις;;. εχουμε ξεχάσει τί είναι γυναίκα άνδρας συζηγος γιατί κρατάμε όλες τις δυνάμεις για να είμαστε Γονείς σε ένα παιδί με νοητικά κινητικά και κρίσης ε προβλήματα..και πόσα άλλα μπορώ να γράψω που μόνο όσοι γονείς ή όσοι έχουν ανθρώπους με ειδικές ανάγκες μπορούν να καταλάβουν... για εμένα οι επιτροπές έπρεπε να γίνονται στο σπίτι.. να έρθετε να κάτσετε δυο μέρες μόνο να δείτε πως είναι να ζεις χωρίς σχέδια χωρίς όνειρα... και όχι μέσα σε πέντε λεπτά... να λέτε ένα δεν δικαιούται επειδή καταφέρε μετά από πολύ αγώνα να σηκώθει από το καροτσάκι και να κάνει αποστάσεις δέκα άντε είκοσι μέτρων και μετά να την κρατάς από το χέρι... γιατι δεν έχει σταθερότητα και κουράζεται η πέφτει όταν βαδίζει περισσότερο η...έγινε θαύμα δηλαδή... αφού δεν δικαιούται έγινε καλά δηλαδή; Νιωθουμε τόσο πόνο θυμό παράπονο μέσα μας..κι όμως πρέπει να το κρύβουμε και από εμάς τους ίδιους και να χαμογελάμε για να έχουμε την δύναμη να συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα της πλάι της μπροστά της πίσω της...με απέραντη αγάπη και αξιοπρέπεια...εύχομαι όλοι εσείς τίς επιτροπής και κάθε επιτροπής να μην νιώσετε ούτε μία ώρα τόν πόνο ανχος αγωνία αβεβαιότητα φόβο που νιώθουμε όλοι εμείς οι γονείς... και να ξέρετε... δεν γράφω ούτε τά μισά από την καθημερινότητα μας... το μόνο που θα πω είναι ότι αυτό το παιδί είναι ΜΑΧΗΤΡΙΑ‐ΗΡΩΙΔΑ και το κάθε παιδί που παλεύει καθημερινά εμείς είμαστε απλά ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΟΝΕΊΣ
Χθες κατέθεσα τά χαρτιά για να περάσει η ανήλικη κόρη μου επιτροπή.. αυτή την φορά ζήτησα να αλλάξουμε επιτροπή... γιατί απελπιστικά τόσα χρόνια τώρα με 95 αναπηρία ..χρηζει ετερου προσώπου μη αναστρέψιμη κατάσταση ανίκανη για βιοποριστικό επάγγελμα έφ όρου ζωής Κ δικαστική απόφαση ότι δικαιούται το εξωιδρυματικο με απαντήση από τόν εφκα ότι είναι στην κρίση του γιατρού αν θά το πάρει... ήθελα να ήξερα πως εσείς τίς επιτροπής μέσα σε πέντε λεπτά που διαρκεί μία εξέταση βγάζετε απόφαση.... έχετε σκεφτεί ποτέ πώς είναι η ζωή μας; Πως είναι η ζωή του παιδιού που είναι αναγκασμενο να περνά όλο τού τό χρόνο σχεδόν στο κρεβάτι στην καρέκλα ή μέσα στα νοσοκομεία για πάντα;; Που δεν έχει φίλους που δεν μπορεί να παίξει να κάνει ποδήλατο να ερωτευτεί μεγαλώνοντας να μας κάνει γιαγιά και παππού;;να ζεις ψεύτικες γιορτές;να μην μπορείς να το πας μία απλή εκδρομή στην θάλασσα στο χιόνι; να να να..Πως είναι να μην ξέρεις πως θα ξημερώσει μέρα και πού; πως είναι να ζεις Με ένα τετράχρονο συνεχώς στο σπίτι και ας είναι 14 ; πως είναι να μην μπορεί να μείνει μόνο ούτε στιγμή;να το ταιζεις να το πλένεις να το ντύνεις να παίζεις μαζί του γιατί δεν έχει παρέα...να χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο από τόν πόνο και να λέει κοφτό; να ουρλιάζει όταν έχει περίοδο και δεν μπορεί να το καταλάβει και να μην μπορείς να το εξηγήσεις; να παθαίνει δέκα κρίσης και να δίνεις επιστατους για να σταματήσουν και να είναι σαν φυτό όλη μέρα; να κοιμάσαι με το ένα μάτι γιατι πρέπει να έχεις το άλλο ανοιχτό μήπως και πάθει κρίση επιληψίας στον ύπνο της;και πάντα μαζί με το παιδί.. έχω να κοιμηθώ με των άντρα μου πάνω από δέκα χρόνια και άλλα τόσα έχω να κάνω μπάνιο μόνη μου χωρίς τη μικρή..να είσαι στην δουλειά και να τρέμει η ψυχή σου μην χτυπήσει το τηλέφωνο και να τρέχεις σα τρελός να γυρίσεις σπίτι για να τρέξεις το παιδί στο νοσοκομείο με κίνδυνο να τρακάρεις;;. εχουμε ξεχάσει τί είναι γυναίκα άνδρας συζηγος γιατί κρατάμε όλες τις δυνάμεις για να είμαστε Γονείς σε ένα παιδί με νοητικά κινητικά και κρίσης ε προβλήματα..και πόσα άλλα μπορώ να γράψω που μόνο όσοι γονείς ή όσοι έχουν ανθρώπους με ειδικές ανάγκες μπορούν να καταλάβουν... για εμένα οι επιτροπές έπρεπε να γίνονται στο σπίτι.. να έρθετε να κάτσετε δυο μέρες μόνο να δείτε πως είναι να ζεις χωρίς σχέδια χωρίς όνειρα... και όχι μέσα σε πέντε λεπτά... να λέτε ένα δεν δικαιούται επειδή καταφέρε μετά από πολύ αγώνα να σηκώθει από το καροτσάκι και να κάνει αποστάσεις δέκα άντε είκοσι μέτρων και μετά να την κρατάς από το χέρι... γιατι δεν έχει σταθερότητα και κουράζεται η πέφτει όταν βαδίζει περισσότερο η...έγινε θαύμα δηλαδή... αφού δεν δικαιούται έγινε καλά δηλαδή; Νιωθουμε τόσο πόνο θυμό παράπονο μέσα μας..κι όμως πρέπει να το κρύβουμε και από εμάς τους ίδιους και να χαμογελάμε για να έχουμε την δύναμη να συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα της πλάι της μπροστά της πίσω της...με απέραντη αγάπη και αξιοπρέπεια...εύχομαι όλοι εσείς τίς επιτροπής και κάθε επιτροπής να μην νιώσετε ούτε μία ώρα τόν πόνο ανχος αγωνία αβεβαιότητα φόβο που νιώθουμε όλοι εμείς οι γονείς... και να ξέρετε... δεν γράφω ούτε τά μισά από την καθημερινότητα μας... το μόνο που θα πω είναι ότι αυτό το παιδί είναι ΜΑΧΗΤΡΙΑ‐ΗΡΩΙΔΑ και το κάθε παιδί που παλεύει καθημερινά εμείς είμαστε απλά ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΟΝΕΊΣ
Ψηφίστε ΕΔΩ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ' αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.