Είδα ένα κόμμα ενωμένο με συναίσθηση των ευθυνών του μπροστά στην κρισιμότητα της εποχής. Και αυτό υπογράμμισαν όχι μόνο οι δηλώσεις των πρώην αρχηγών και των κορυφαίων στελεχών, αλλά και ο ουσιαστικός ενωτικός λόγος των περισσότερων ομιλητών.
Είδα ένα κόμμα που αλλάζει. Ένα κόμμα που εκσυγχρονίζει τη λειτουργία του, που νοικοκυρεύεται, που κάνει την αυτοκριτική του με αυτοπεποίθηση. Ένα κόμμα που ανανεώνεται σε πρόσωπα και ιδέες. Με πολλούς νέους συνέδρους και με ομιλητές εκτός των στενών κομματικών τειχών, όπως πρέπει να κάνει ένα κόμμα που ανοίγεται στην κοινωνία.
Είδα ένα κόμμα που θέλει μέλη και όχι χειροκροτητές. Που ζητά τη γνώμη τους και συνδιαμορφώνει μαζί τους το πρόγραμμά του. Τόσο στα προσυνέδρια, όσο και στο συνέδριο.
Είδα ένα κόμμα με καθαρές θέσεις. Για τη μείωση των φόρων, για αλλαγές που θα φέρουν επενδύσεις. Για πολιτικές που θα απελευθερώσουν τη δημιουργικότητα των Ελλήνων από τα δεσμά του κρατισμού και της ασφυκτικής φορολογίας. Άκουσα προτάσεις για αξιολόγηση, αξιοκρατία, αποτελεσματικότητα στο κράτος. Άκουσα για μεταρρυθμίσεις στην υγεία ώστε να μην ταλαιπωρούνται οι πιο αδύναμοι συμπολίτες μας. Για αυτόνομα και δημιουργικά σχολεία και πανεπιστήμια ώστε να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδιά μας.
Ένα κόμμα που προτάσσει την αλληλεγγύη. Που δεν αφήνει κανέναν πίσω. Που θα εγγυάται ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης στους κοινωνικά αδύναμους και ειδικά σε αυτούς που βρίσκονται στη δυσκολότερη θέση.
Κυρίως όμως είδα έναν άνθρωπο αποφασισμένο να αλλάξει την Ελλάδα και να ενώσει τους Έλληνες.
Έναν πολιτικό που θέλει να αφήσει πίσω του τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης. Που δεν πολιτεύεται με ψέματα, που δεν εξαπατά. Που ξέρει τι θέλει να πετύχει και πώς θα το πετύχει. Έναν άνθρωπο που είναι αποφασισμένος να κάνει τη συμφωνία αλήθειας πράξη και που πιστεύει ακράδαντα ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες αξίζουμε καλύτερα.
Αυτός ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης που είπε πολλά και ενδιαφέροντα αλλά μία φράση του έχει μείνει στο μυαλό μου: «Δεν μιλάμε και δεν σκεπτόμαστε με όρους διχασμού. Δεν απευθυνόμαστε μόνο σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Δεν γυρίζουμε την πλάτη σε άλλες. Το παιδί που υποφέρει είναι και δικό μας παιδί. Ο άρρωστος πατέρας είναι και δικός μας πατέρας. Ο άνεργος της διπλανής πόρτας είναι και δικός μας φίλος. Αυτός είναι ο αληθινός, ο γνήσιος, ο ανθρώπινος, ο συντροφικός πατριωτισμός που θα κάνει πραγματικότητα το όραμά μας για την Ελλάδα που αξίζουμε. Οι επόμενες εκλογές δεν είναι μια μάχη για πολιτική κυριαρχία. Είναι μια μάχη για την ψυχή του Έθνους».
Αυτή τη μάχη, ναι, αξίζουμε να τη δώσουμε και να την κερδίσουμε, γιατί, ναι, αξίζουμε καλύτερα. Γιατί ναι μπορούμε και είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε την Ελλάδα για εμάς και τα παιδιά μας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ' αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.