Πριν λίγο βγήκαμε από την καταπληκτική παράσταση με τίτλο ΣΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Σκληρό πολύ το θέμα για εμάς τους Αρκάδες. Της ερήμωσης και της εγκατάλειψης του τόπου μας, των λίγων ευκαιριών που ούτε αυτές αξιοποιούμε, μέσα σ΄ ένα κλίμα γκρίνιας, συνεχούς αμφισβήτησης των πάντων από τους πάντες, εξυπνακισμών και πονηρής καπατσοσύνης, που φαίνεται, προς στιγμήν, ότι βγάζει νικητές κάποιους σε βάρος άλλων, αλλά μακροπρόθεσμα όλοι είμαστε χαμένοι. Η πινακίδα πάνω στη σκηνή καθόλη τη διάρκεια της παράστασης να δείχνει την τρομερή μείωση του πληθυσμού, περί τις 175.000 το 1940 και περί τις 85.000 το 2011, αδιάψευστος και ανελέητος μάρτυρας του έντονου προβλήματος, που ολοένα και μεγαλώνει, αφού δεν φαίνεται σταματημός στη συνεχή συρρίκνωση.
Στο πρόγραμμα εξηγείται γιατί επιλέχτηκε η κωμωδία και σωστά κατά τη γνώμη μου. Προσπάθεια να αποδοθεί τόσο βαρύ θέμα μέσα από ένα «σοβαρό» έργο θα είχε ως αποτέλεσμα να ψυχοπλακώσει σίγουρα τον θεατή ή θα υπήρχε κίνδυνος παρεξήγησης και διαφορετικών ερμηνειών στο ερώτημα «τις πταίει», του τύπου: ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τον καθένα μας. Το έργο είναι οπωσδήποτε διδακτικό. ΄Οχι βέβαια σαν πολιτικό – κοινωνικό μανιφέστο για τις αιτίες και τι πρέπει να γίνει, αλλά για εκείνη την αγάπη και την ευαισθησία που μας προκαλεί για τον τόπο μας, σε εμάς που εδώ και τώρα υπάρχουμε σ΄ αυτόν και που πρέπει να συλλογιστούμε σοβαρά πια και να αναλογιστούμε: Τους μύθους που γεννήθηκαν εδώ, την ιστορία, τον πολιτισμό που υπήρξε. Εκτός από τη ψητή γουρνοπούλα, αλλά και μαζί μ΄ αυτήν, υπάρχει και η Διοτίμα στην Αρχαία Μαντινεία. Εκτός από το «εκτελούνται μεταφοραί» υπάρχουν και οι ποιητικές μεταφορές του Γκάτσου, π.χ., «Θα σφάξουμε ένα αηδόνι». Υπάρχουν τα αρχαία θέατρα της Μεγαλόπολης, της Μαντινείας, του Ορχομενού. Η Γόρτυς και η Τραπεζούς. Ως κι αυτός ο παμπόνηρος και πανάσχημος κατσικοπόδαρος, ο ΠΑΝ, έχει να προφέρει.
Τα κείμενα της Γεωργίας Δάλκου, άρτια. Το Θέμα ήταν τέτοιο που θα μπορούσε ο συγγραφέας του, πανεύκολα να περιπέσει σ΄ έναν λαϊκισμό του τύπου, φταίνε οι πολιτικοί κι όσοι είχαν δημόσιες θέσεις και μόνο. ΄Η σε έναν ελιτισμό, του τύπου, φταίνε, τάχα, οι αμόρφωτοι, «βλάχοι», συντηρητικοί, που εμπόδιζαν κάθε αλλαγή. ΄Η ακόμα και σε έναν συνηθισμένον στις ημέρες μας διαχωρισμό, ότι φταίνε, τάχα, οι κουλτουριάρηδες και εναλλακτικοί. Η Γεωργία Δάλκου με απαράμιλλη μαεστρία ισορροπεί. Δεν χαϊδεύει όμως αυτιά, κρούει έντονα τον κώδωνα του κινδύνου χωρίς φανφάρες και συνθήματα, αλλά με οδύνη, μέσα από το πικρό πολλές φορές χιούμορ. Μάλλον κλίνει ότι φταίμε όλοι, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Και σημασία από δω και πέρα έχει «τώρα τι κάνουμε». Και σ΄ αυτό το «τώρα τι κάνουμε» απαντά με σαφήνεια ότι δεν μπορεί να προχωρήσουμε όπως και πριν. Με τις επιτροπές που ο καθένας ακούει μόνο τον εαυτόν του, με την πολυλογία των εκπροσώπων των φορέων έτσι για το θεαθήναι, με τους διαχωρισμούς σε καλούς από την μια και σε κακούς από την άλλη. Θέλησα στο τέλος της παράστασης να της εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γι αυτά που έχει προσφέρει στον τόπο και είμαι σίγουρος ότι ανήκει στις περιπτώσεις εκείνες, που αφού στην Ελλάδα όλα, καλώς ή κακώς, αρχίζουν και τελειώνουν στην Αθήνα, θα ήταν πολλαπλάσια η προσφορά της αν δρούσε στο κέντρο και όχι σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
Για τους ηθοποιούς τα έχουμε πει και άλλη φορά γίνονται ολοένα και καλύτεροι. Στη συγκεκριμένη παράσταση, οι δύο πρωταγωνιστές, Λάμπης και Μπάμπης (Αρτόπουλος και Καλοστύπης) δίνουν ρέστα.
Τρίπολη 2-12-2017
Νίκος Δελφάκης
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ' αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.