Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ακινδύνου, Πηγασίου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου και Αφθονίου

Του Δημητρίου Μπαλτατζή Δρ. Φ. και θεολόγου 

Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα τη μνήμη των Μαρτύρων Ακινδύνου, Πηγασίου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου και Αφθονίου.

Αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαβωρίου, ο Ακίνδυνος, ο Πηγάσιος και ο Ανεμπόδιστος, το 330 μ. Χ. ομολόγησαν με γενναιότητα ότι είναι χριστιανοί, και γι’ αυτό συνελήφθηκαν και μαστιγώθηκαν σκληρά.

Στη συνέχεια, τούς υποχρέωσαν να μπουν μέσα στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς, αλλά με τις θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά. Το θαύμα αυτό έγινε αιτία να αναβληθεί η θανατική ποινή και μάλιστα, με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, να ασπαστεί το χριστιανισμό ο Αφθόνιος και να βαπτιστεί στο όνομα της Παναγίας Τριάδας.

Μετά από μερικές μέρες ωστόσο, ύστερα από τις ατυχείς προσπάθειες να τους αλλάξουν το χριστιανικό φρόνημα, διετάχθη ο αποκεφαλισμός του Αφθονίου, ο οποίος με σταθερή πίστη στο ιερό Ευαγγέλιο, δήλωσε την αδυναμία της ειδωλολατρίας απέναντι στη χάρη του αληθινού Τριαδικού Θεού.

Ο Ελπιδοφόρος, ο οποίος όχι μόνο ήταν πιστός στο Χριστό, αλλά και πρώτος της Συγκλήτου, κλήθηκε να αλλάξει την πίστη του. Απάντησε τότε πως πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Έτσι διατάχθηκε η θανάτωσή του μαζί με άλλους εφτά χιλιάδες χριστιανούς.

Ο Ακίνδυνος, ο Πηγάσιος και ο Ανεμπόδιστος ρίχτηκαν σε λάκκο με θηρία, αλλά έμειναν αβλαβείς. Το θαύμα αυτό οδήγησε τη μητέρα του βασιλιά στην Εκκλησία και στον χριστιανισμό. Στο τέλος οι μάρτυρες ρίχτηκαν σε φλογισμένο καμίνι, για να λάβουν τον αμαράντινο της δόξης στέφανο.

Οι κίνδυνοι εξακολουθούν και σήμερα να είναι πολλοί και οι δοκιμασίες αρκετές, παρά την αύξηση της γνώσης και των επιστημονικών επιτευγμάτων, τις συνεχείς διακηρύξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και τις προσπάθειες των κοινωνιών για επικράτηση της ειρήνης και της αλληλεγγύης.

Έχοντας ως πρότυπα ήρωες και μάρτυρες της Πίστεως, όπως είναι οι Άγιοι που εορτάζουμε σήμερα, ο άνθρωπος αντλεί θάρρος από την αγάπη του Χριστού και με πίστη και καθαρό μυαλό μετανοεί, συγχωρεί, και με ελπίδα προχωρά δημιουργικά στη ζωή του, έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε κίνδυνο και δοκιμασία.

Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου – του Οδυσσέα Ελύτη

ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ

Τώρα, στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια θα φτάσει

Εγώ αποβλέπω• σ’ έναν μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με Κόρες πέτρινες και που κρατούν λουλούδια. Θα ’ναι νύχτα και Αύγουστος

Τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Και τα βουνά ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω απ’ τη γραμμή του ορίζοντα

Οσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Και μια λύπη άγνωστης γενεάς

Που από ψηλά

κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο κόρης οφθαλμού που πρωτο-

Εισέρχεται στον έρωτα και τ’ άλλο το χρυσό, που όπου κι αν το τοποθετείς ιουλίζει.

Τραβάτε τα κουπιά οι στα σκληρά εθισμένοι. Να με πάτε κει που οι άλλοι παν

Δε γίνεται. Δεν εγεννήθηκα ν’ ανήκω πουθενά

Τιμαριώτης τ’ ουρανού κει πάλι ζητώ ν’ αποκατασταθώ

Στα δίκαιά μου. Το λέει κι ο αέρας

Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος

Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ο Ιούδας

Θα ’ναι νύχτα και Αύγουστος. Πελώριες άρπες πού και πού θ’ ακούγονται και

Με το λίγο της ψυχής μου κυανό η Όξω Πέτρα μέσ’ από τη μαυρίλα

Θ’ αρχίσει ν’ αναδύεται. Μικρές θεές, προαιώνια νέες

Φρύγισσες ή Λυδές με στεφάνι ασημί και με πρασινωπά πτερύγια γύρω μου άδοντας θα συναχτούν

Τότε που και του καθενός τα βάσανα θα εξαργυρώνονται

Χρώματα βότσαλου πικρού: τόσα

Με περόνες πόνου όλες σου οι αγάπες: τόσα

Του βράχου η τύρφη και του άφραχτου ύπνου σου η φρικαλέα ραγισματιά: δυο φορές τόσα

Ώσπου κάποτε, ο βυθός μ’ όλο του το πλαγκτόν κατάφωτο

Θ’ αναστραφεί πάνω από το κεφάλι μου. Κι άλλα ως τότε ανεκμυστήρευτα

Σαν μέσ’ από τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν

Ιχθείς του αιθέρος, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων

κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη

Ενώ μακριά στο βάθος θα γυρίζει ακόμα η γη με μια βάρκα μαύρη

κι άδεια χαμένη στα πελάγη της.

[Τα ελεγεία της Οξώπετρας, 1991]