Η επίθεση στο ασφαλιστικό είναι αιτία πολέμου...του Θανάση Κολιζέρα

Είναι ξεκάθαρο πλέον σε όλους ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Υλοποιεί μία προς μία τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλιακών ενώσεων.


Το κύμα των αντιλαϊκών μέτρων δεν λέει να κοπάσει. Το ασφαλιστικό βρίσκεται τώρα στην ημερήσια διάταξη.

Το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει:

-Μείωση των συντάξεων, μέσου του νέου τρόπου υπολογισμού τους και της μείωσης των επικουρικών.
-Καθιέρωση εθνικής σύνταξης πείνας 384€. Πρόκειται για προνοιακό επίδομα, που μόνο αυτό θα εγγυάται το κράτος και θα μπορεί να μειώνεται με την επιβολή πρόσθετων κριτηρίων (εισόδημα, πορεία της οικονομίας κλπ),όπως γίνεται και σε άλλες χώρες της ΕΕ.


-Αύξηση των ορίων ηλικίας για όλους, άνδρες και γυναίκες στα 67 χρόνια για πλήρη σύνταξη με τάση παραπέρα αύξησης.


-Μείωση των μισθών, μέσω της αύξησης εισφορών των εργαζομένων.


-Κατακόρυφη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για αγρότες και επαγγελματίες.


-Αύξηση των εισφορών των εργαζομένων και για τις επικουρικές συντάξεις.


-Νέες ενοποιήσεις Ταμείων με στόχο τη συρρίκνωση των παροχών Υγείας και Πρόνοιας και την εξομοίωση προς τα κάτω.


-Κατάργηση του ΕΚΑΣ και εξαΰλωση των εφάπαξ που απέμειναν.



Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν καταργεί κανέναν από τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο νομιμοποιεί τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τις εργασιακές σχέσεις λάστιχο, αλλά αντίθετα τα επεκτείνει.


Η επίθεση στο ασφαλιστικό είναι αιτία πολέμου! Το <<αιτία πολέμου>> δεν είναι αγώνας ενάντια σε ένα νομοσχέδιο αλλά αγώνας για την υπεράσπιση βασικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Είναι πάλη και διεκδίκηση για αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν και καθολική Κοινωνική Ασφάλιση που θα περιλαμβάνει συνταξιοδοτικά δικαιώματα, υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης της υγείας, τις παροχές και τις υπηρεσίες πρόνοιας.






Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής-λαϊκής οικογένειας. Αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των εργαζομένων. Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν χαρίστηκε, δεν δόθηκε απλόχερα στους εργαζόμενους, δεν ήταν προϊόν παραχώρησης. Ήταν αποτέλεσμα πολύχρονων, αιματηρών συγκρούσεων σε όλον τον κόσμο με τις κυβερνήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο κάθε χώρας.






Για τα μονοπώλια, η ασφάλιση αποτελεί παράγοντα κερδοφορίας, τόσο από την πλευρά της μείωσης του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους, όσο και από την πλευρά της εμπορευματοποίησης, της ανάπτυξης και γιγάντωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο συνταξιοδοτικό, την υγεία και την πρόνοια. Για την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, τα κόμματα του καπιταλιστικού μονόδρομου, το πρόβλημα στην Κοινωνική Ασφάλιση είναι οικονομοτεχνικό. Ψάχνουν τη λύση στους αριθμούς, πολλές φορές τους αλλοιώνουν. Οι λύσεις που προτείνουν δεν παίρνουν ως βάση τις λαϊκές ανάγκες, αλλά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και της απαιτήσεις των εργοδοτών. Γι'αυτό στέκονται με προκλητική μονομέρεια στα ελλείμματα των Ταμείων, στην κακοδιαχείριση, στη σχέση μεταξύ ασφαλισμένων και συνταξιούχων, στη συμμετοχή του κράτους, στις εργοδοτικές εισφορές, στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.






Για την εργατική τάξη, για τα λαϊκά στρώματα, το πρόβλημα είναι οι πετσοκομμένες συντάξεις και οι συνεχόμενες περικοπές, η υποβαθμισμένη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, η ανασφάλιστη μαύρη εργασία, οι ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, η δουλειά μέχρι τα βαθειά γεράματα.


Με βάση αυτά, το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι πολιτικό, αφετηριακά ταξικό καθώς αποκαλύπτονται και σε αυτό το ζήτημα τα όρια του εκμεταλλευτικού συστήματος που σαπίζει, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Η λύση δεν εξαρτάται από έναν καλό ή όχι σχεδιασμό στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και μια οικονομία που απέναντι από τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, θα βάζει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.






Για το ΚΚΕ το ασφαλιστικό πέρα από την σχετική αυτοτέλειά του, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι που συνθέτει το πάζλ της ενιαίας επίθεσης στην τιμή της εργατικής δύναμης. Το ασφαλιστικό όπως και το εισόδημα, η γενίκευση των ατομικών συμβάσεων, ο χρόνος εργασίας, οι εργασιακές σχέσεις λάστιχο είναι πλευρές που οξύνουν την εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης.


Η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης μέσω της μείωσης του λεγόμενου κόστους εργασίας, οδήγησε στην άγρια λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας έτσι ώστε, οι μονοπωλιακοί όμιλοι να βγουν αναίμακτα από την κρίση και να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο την κερδοφορία τους στην περίοδο της ανάκαμψης. Γι'αυτό και στο ασφαλιστικό, παίρνουν συνεχώς επιθετικά μέτρα, εκμηδενίζοντας ότι έχει απομείνει από συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε να γίνει η ασφάλιση ατομική υπόθεση του καθενός.


Η μεγάλη ανεργία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τα τσακισμένα μεροκάματα, η ανασφάλιστη εργασία επιδείνωσαν την κατάσταση στο ασφαλιστικό σύστημα, αλλά δεν αποτελούν την πηγή των προβλημάτων. Είναι αποτελέσματα της ίδιας πολιτικής που εξαθλιώνουν το λαό προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και ενιαία πρέπει να αντιμετωπίζεται.



Άρα, ο αγώνας των εργαζομένων, σχεδιασμένος συλλογικά μέσα από τα σωματεία, τους μαζικούς φορείς του λαϊκού κινήματος πρέπει να διεκδικεί την ανακούφιση από τις συνέπειες της κρίσης, την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού. Ταυτόχρονα όμως η πάλη θα πρέπει να στοχεύει σε ένα διαφορετικό δρόμο εξέλιξης και ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας ,που στηρίζεται στην αντίληψη ότι ο παραγωγός του πλούτου είναι ο εργαζόμενος λαός και επομένως πρέπει να είναι και ο μοναδικός αποδέκτης του. Αυτό απαιτεί πλήρη σύγκρουση, δηλαδή η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να έρθουν σε αντιπαράθεση και ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Με ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία στην γραμμή της σύγκρουσης και των αγώνων δεν θα περάσει η παγίωση της εξαθλίωσης της ζωής μας και θα φωτιστεί ο δρόμος για οριστική απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.










Θανάσης Κολιζέρας μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ