Κορμάκια ταλαιπωρημένα και μάτια φοβισμένα. Όλα παιδικά. Όλα μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο.

Γράφει η Χριστίνα Χρήστου

Ποτήρι μισοάδειο, ποτήρι μισογεμάτο. Εξαρτάται πώς το κοιτάς κι από πού το βλέπεις. Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Πάντα υπάρχουν και καλύτερα. Απ’ την ασφάλεια του σπιτιού σου φαίνεται ωραία η επανάσταση. Από τη βολή του καναπέ σου είναι εύκολο να θλίβεσαι. Από τη ζεστασιά της σόμπας είναι παιχνιδάκι να κυλούν τα δάκρυα για τον πόνο του άλλου.
Κι έπειτα χέρια διπλωμένα στο στέρνο, ένας αναστεναγμός κι αλλαγή καναλιού για να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Έπεσε η αυλαία. Αύριο πάλι στις ειδήσεις θα έρθει η σειρά σου να προβληματιστείς και να νιώσεις. Μέχρι τότε είναι ωραία να κοιτάς την πάρτη σου άπραγε, ευαισθητοποιημένε άνθρωπε.
Ξυπνάνε και δε θυμούνται πως βρέθηκαν εκεί! Ξυπνάνε και δεν αναγνωρίζουν πρόσωπα! Ξυπνάνε και δε νιώθουν τα άκρα τους! Ξυπνάνε και δε βλέπουν τους δικούς τους! Ξυπνάνε και δεν ξέρουν ποια γλώσσα ακούνε! Κι όμως, είναι τυχερά γιατί τουλάχιστον ξυπνάνε!!
Χέρια ζαρωμένα απ’ το νερό, πόδια μουδιασμένα απ’ το κρύο, στόματα μελανά από την πολύωρη παραμονή στο νερό!
Παιδιά! Σαν τα δικά σου. Παιδιά. Σαν τα ανίψια σου, τα ξαδέλφια σου, τα βαφτιστήρια σου. Παιδιά. Σαν κι εσένα.
Σαν κι εσένα, που όλη σου η έννοια ήταν εάν θα σου άρεσε το ζεστό φαγητό της μάνας σου κι αν θα έπειθες τους δικούς σου να σου αγοράσουν ένα παιχνίδι. Σαν κι εσένα που έπαιζες σε αλάνες και γκρίνιαζες για να μπεις να κάνεις ένα μπάνιο. Βλέπεις εσύ, εγώ, ο δίπλα, είχαμε το προνόμιο να μας αντιμετωπίζουν έτσι όπως έπρεπε. Χωρίς προβληματισμούς, με ένα κεραμίδι πάνω απ’ τα κεφάλια μας κι ένα στρώμα να ξεκουραστεί το κορμί μας.
Όπως θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όλα τα παιδιά του κόσμου, χωρίς κανείς να υπολογίζει σε ποια κουκκίδα του χάρτη είχαν την τύχη ή την ατυχία να γεννηθούν. Κάποιος τα κυνηγάει, κάποιος τα πέταξε στις ακτές μας και κάποιος πρέπει να τα βοηθήσει. Παιδιά είναι όλα!
Κορμάκια ταλαιπωρημένα και μάτια φοβισμένα. Όλα παιδικά. Όλα μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο.
Εάν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, οφείλουμε να ανοίξουμε διάπλατα τα χέρια μας και να βοηθήσουμε. Κανένα παιδί δεν πρέπει να κρυώνει. Κανένα δεν πρέπει να τρέμει. Κανένα να είναι στο έλεος του Θεού. Οφείλουμε να ανοίξουμε μπαούλα, ντουλάπες και πατάρια και να προσφέρουμε ό,τι μπορεί ο καθένας μας.
Λίγη απ’ την καλή σου διάθεση θα ήταν αρκετή..