Αποχαιρετώντας "διαφορετικά" τον Φίλιππα Κόντη

Πως μου έλεγες επί πέντε χρόνια , "είναι δυνατόν να κάνεις ραδιόφωνο χωρίς κείμενα;", εντάξει και τώρα που πρέπει να γράψω  κείμενο για σένα δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.

Φιλιππάκο εσύ δεν ήσουν άνθρωπος της θλίψης , ήσουν χαρούμενος ,πειραχτήρι , εντάξει δεν θα πω ακατάλληλα αν και θα έπρεπε αλλά την γλιτώνεις.

 Αν και να ξέρεις δεν μου αρέσει καθόλου που δεν θα τα γράψω, άλλωστε γι αυτό τα έλεγες για να γελάμε   και ύστερα μου τα έχωνες για κάτι που μπορεί να είχα στον αέρα κι εγώ έβαζα τις φωνές και γινόταν χαμός.

Μούτρα δεν κρατάγαμε και την άλλη μέρα ξανά τα ίδια, ευτυχώς που δεν μας άκουγε ο κόσμος θα έλεγε εκεί γίνονται σόδομα και γόμορα, α ναι δεν σου είπα θα σου βάλω και το τραγούδι που μου ζήταγες του Πάριου Ανέβα πίστα, εντάξει γκρίνιαζα γιατί έβαζα άλλου είδους τραγούδια αλλά μεταξύ μας μου άρεσε. 

Βρε Φιλιππάκο τι να γράψω για σένα, ήσουν τόσο πολυτάλαντος , ήσουν ευφυής, δυνατός επιχειρηματίας, καλός οικογενειάρχης και το λέω γιατί και σ΄εμάς σαν πατέρας στεκόσουν. 

Στο είχα πει πως ο μεγαλύτερος φόβος μου κάθε φορά που πήγαινα σε τροχαίο ήταν ότι θα εμπλέκεται κάποιος δικός μου άνθρωπος και δυστυχώς ο δικός μου άνθρωπος ήσουν εσύ Φιλιππάκο. 

Τελικά το διαμέρισμα δεν μου το έγραψες,χαχαχα δεν μπορώ μωρέ θα σκάσω αν δεν το γράψω, ξέρω το διαβάζεις και γελάς και λές μωρή ρουφιάνα δεν παίζεσαι.

Κλείνω γιατί δεν θα κρατηθώ, καλό ταξίδι Φιλιππάκο μου, άλλωστε έχεις κόσμο να σε περιμένει κι εκεί . Άσε δεν σου είπα κλαίει πολύς κόσμος για σένα, πολλοί φίλοι σου, πάντως του αλλουνού ξέρεις εσύ κάντου μπου μόλις έρθει να σε αποχαιρετήσει.
Σωτηρία Παπαδοπούλου